Τη διεκδίκηση της υλοποίησης των διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών για την κάλυψη των κενών στη δημόσια εκπαίδευση, δηλώνει ότι συνεχίζει η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας.

Η ΔΟΕ δεν έμεινε ικανοποιημένη από τις σχετικές ανακοινώσεις του Υπουργού Παιδείας στις 20 Δεκεμβρίου, ημέρα που οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών είχαν κινητοποίηση έξω από το Υπ. Παιδείας και που η συνάντησή τους με τον κ. Γαβρόγλου τελικά δεν πραγματοποιήθηκε.

Η ΔΟΕ αναφέρει μεταξύ άλλων σε ανακοίνωσή της (διαβάστε το πλήρες κείμενο) που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 24/12: «Ο Υπουργός Παιδείας και η κυβέρνηση ανακοίνωσαν την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου ένα σύστημα διορισμών και προσλήψεων αναπληρωτών στην εκπαίδευση το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από την εκπαιδευτική κοινότητα. Ταυτόχρονα υποσχέθηκαν , πέρα από τους 4.500 διορισμούς στην Ειδική Αγωγή, ακόμη 10.500 σε βάθος τριετίας, αν επανεκλεγούν, διορισμούς που βρίσκονται κάτω από τις πραγματικές ανάγκες της δημόσιας εκπαίδευσης.

Το σύστημα που ανακοινώθηκε, ουσιαστικά απαξιώνει την προυπηρεσία και το πτυχίο και οδηγεί σε ένα αέναο κυνήγι τίτλων και προσόντων με όρους ανισότητας».







πηγή ΕΡΤ

Χριστούγεννα... Τέλος του χρόνου... Αναμονή για το Νέο Έτος... Και κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, αναρριχώνται στο προσκήνιο, ιστορίες αγάπης, κατανόησης, αλληλεγγύης και σεβασμού.

Ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην Γη εορτάζει την άφιξη του «Θεανθρώπου», τα παιδιά έχουν την τιμητική τους, οι παππούδες και οι γιαγιάδες αραδιάζουν ιστορίες απ΄ τα παλιά, τα δώρα κάθε λογής βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη...

Μία τέτοια ιστορία, φιλοξενεί σήμερα και το ΑΠΕ - ΜΠΕ. Μία ιστορία, τόσο αληθινή, όσο απίστευτη κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Μία ιστορία, που αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι, όσο κι εάν προσπαθήσουμε να προγραμματίσουμε την ζωή μας, υπάρχει «στον αέρα» κάτι αντικειμενικά απροσδιόριστο, που καθορίζει πολλά περισσότερα απ΄ όσα νομίζουμε. Αλλοι το λένε μοίρα, άλλοι πεπρωμένο, άλλοι Θεό, άλλοι Αλλάχ, άλλοι Βούδα. Και άλλοι, απλά απολαμβάνουν την κάθε στιγμή, την κάθε ημέρα, ζώντας στο έπακρο και «γεμάτα», τον -ανύπαρκτο- χρόνο που έχουν στην διάθεσή τους ως φυσική παρουσία, σ΄ αυτό το σύντομο πέρασμα από την Γη...

Είναι Κυριακή 7 Ιουνίου 1992. Τελευταία αγωνιστική του ισπανικού πρωταθλήματος και η Μπαρτσελόνα που υποδέχεται την Αθλέτικ Μπιλμπάο, θέλει νίκη και «γκέλα» της Ρεάλ Μαδρίτης για να πάρει τον τίτλο.
Ο Βούλγαρος άσος, Χρίστο Στόιτσκοφ, σκοράρει στο 36` και στο 49` και οι Καταλανοί του Γιόχαν Κρόιφ κατακτούν το πρωτάθλημα, καθώς η Ρεάλ Μαδρίτης γνωρίζει ηττα-σοκ στην Τενερίφη με 3-2.

Η «αρμάδα» του «Ιπτάμενου Ολλανδού», με ορισμένα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια, όπως οι Αντονι Θουμπιθαρέτα, Ρόναλντ Κούμαν, Μίκαελ Λάουντρουπ, Χοσέ Μαρία Μπακέρο, Χρίστο Στόιτσκοφ, Αϊτορ Μπεγκιριστάιν, Χούλιο Σαλίνας και Αμόρ, πανηγυρίζει μαζί με τα μέλη της ομάδας και χιλιάδες φιλάθλων στο «Καμπ Νου». Κάπου εκεί, βρίσκεται και ο 20χρονος Πεπ Γκουαρντιόλα, ένας πιτσιρικάς με ωριμότητα βετεράνου, ένας παίκτης που ανέδειξε ο ανυπέρβλητος Γιόχαν Κρόιφ. Ενας ποδοσφαιριστής που έμελλε να εξελιχθεί στον καλύτερο μαθητή του Ολλανδού δασκάλου.

Κάποια στιγμή, μέσα στον ...χαμό που επικρατεί, ο Γκουαρντιόλα δέχεται τα συγχαρητήρια ενός ζωντανού θρύλου του ισπανικού αθλητισμού, ο οποίος είναι ένθερμος υποστηρικτής της Μπάρτσα. Ο κορυφαίος πολίστας της εποχής και ίσως ο καλύτερος όλων των εποχών, ο 31χρονος Μανουέλ Εστιάρτε, προσεγγίζει τον πιτσιρίκο μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να τον συγχαρεί.

Αυτή η στιγμή, αυτά τα λεπτά που ακολούθησαν την πρώτη συνάντηση των δύο αθλητών, θα μπορούσαν κάλλιστα να χαρακτηρισθούν «μαγικά». Σαν ένα αόρατο χέρι να «ευλόγησε» τους δύο άνδρες και να τους συνέδεσε με έναν δεσμό άρρηκτο για τη συνέχεια της ζωής τους...

Τα χρόνια που ακολούθησαν, Γκουαρντιόλα και Εστιάρτε συνέχισαν να κυριαρχούν στα παγκόσμια γήπεδα του... πράσινου και του... υγρού στίβου, διατηρώντας και αναπτύσσοντας μία διαπροσωπική σχέση, που αποδεικνύεται ιδιαίτερα ισχυρή, προϊόντος του χρόνου...

Ο Καταλανός αμυντικός μέσος, γεννημένος στις 18 Ιανουαρίου 1971, γέννημα-θρέμμα της Μπάρτσα (σ.σ. από 13 ετών στις ακαδημιες, ακολούθως στην Β` ομάδα και από το 1990 στην πρώτη ομάδα), κατέκτησε ως παίκτης (1990-2001, 263 συμμετοχές, έξι γκολ) έξι πρωταθλήματα, ένα κύπελλο, ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών, ένα Κύπελλο UEFA και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες (1992, Βαρκελώνη). Εκλεισε την καριέρα του με 398 ματς και 21 γκολ, έπαιξε σε Ρόμα, Μπρέσια, Ντοράντος (Μεξικό) και Αλ Αχλί (Κατάρ), ενώ μέτρησε 47 διεθνείς συμμετοχές και 5 γκολ με την εθνική Ισπανίας κι επτά συμμετοχές με την εθνική Καταλονίας.

Ως προπονητής, ο Γκουαρντιόλα εργάσθηκε (2008-2012) στην Μπαρτσελόνα και κατέκτησε δύο Champions League, τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα, δύο ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και δύο Παγκόσμια Κύπελλα συλλόγων. Ακολούθησε η Μπάγερν Μονάχου (2013-2016) με τρία πρωταθλήματα, δύο κύπελλα κι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων, ενώ από το 2016 εργάζεται στην Μάντσεστερ Σίτι, με την οποία έχει κατακτήσει ένα πρωτάθλημα και διεκδικεί το δεύτερο.

Ο Εστιάρτε γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1961, στην Μανρέσα. Αναδείχθηκε κορυφαίος πολίστας του κόσμου επτά (!) φορές (1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991 και 1992), κατέκτησε ένα χρυσό (1996, Ατλάντα) και ένα αργυρό (1992, Βαρκελώνη) Ολυμπιακό μετάλλιο, ένα χρυσό και δύο αργυρά μετάλλια σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, τρία αργυρά μετάλλια σε Παγκόσμιο Κύπελλο και από ένα αργυρό (1991 στην Αθήνα) και χάλκινο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ολοκλήρωσε την παρουσία του στις πισίνες του κόσμου, με 1.561 τέρματα σε 580 συμμετοχές με το σκουφάκι της εθνικής Ισπανίας.

Το 2008 ο Γκουαρντιόλα, αποφασίζει να ασχοληθεί επαγγελματικά με την προπονητική και αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία της Μπαρτσελόνα. Προηγουμένως, έχει συμβουλευθεί τον Εστιάρτε, ζητώντας του να τον ακολουθήσει σ΄ αυτήν την μεγάλη πρόκληση. Ο Μανουέλ δεν το πολυσκέπτεται και οι δύο άνδρες αρχίζουν να συνεργάζονται σε επαγγελματικό επίπεδο, με τις γνωστές επιτυχίες την τελευταία δεκαετία.

«Δεν ξέρω εάν υπάρχουν άγγελοι. Κι΄ εάν υπάρχουν, δεν γνωρίζω εάν μας βοηθούν. Και φυσικά δεν ξέρω εάν υπάρχουν φύλακες-άγγελοι. Αλλά εάν υπάρχουν, πιστεύω ότι είσαι ένας απ΄ αυτούς», γράφει ο Γκουαρντιόλα απευθυνόμενος στον Εστιάρτε, όταν ο τελευταίος του ζήτησε να προλογίσει την αυτοβιογραφία του.

Το ποδοσφαιρικό έργο του Γκουαρντιόλα, άρχισε να γίνεται εμφανές στην Μπαρτσελόνα, τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο. Οι διακρίσεις πολλές και σημαντικές. Και ο Εστιάρτε ήταν πάντοτε εκεί. Δίπλα του. Χωρίς να φαίνεται, στις πρώτες σειρές της δημοσιότητας. Όπως συνέβη και στην Μπάγερν Μονάχου, αλλά και όπως συμβαίνει στη σημερινή Μάντσεστερ Σίτι.

Σ΄ έναν «άτυπο» ρόλο τεχνικού διευθυντή, ο Εστιάρτε είναι ο άνθρωπος που απολαμβάνει την απόλυτη εμπιστοσύνη του Πεπ.
Σε μία σχέση αμφίδρομη, όπως υποχρεωτικά είναι όλες οι ισχυρές διαπροσωπικές σχέσεις, οι δύο άνδρες λειτουργούν ως ένα πρόσωπο και ταυτόχρονα, διατηρούν στο ακέραιο όλα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, με γνώμονα το καλό της ομάδας. Χωρίς συμπλεγματισμούς, με αμοιβαίο σεβασμό και εκτίμηση, με εκατέρωθεν αναγνώριση στο γνωστικό πεδίο. Ο Εστιάρτε είναι ο «συνδετικός κρίκος» που ενώνει παίκτες, τεχνικό επιτελείο και διοίκηση, σε μία αρμονική συνθήκη και με εξαιρετικά αποτελέσματα.

«Η προπόνηση μίας ποδοσφαιρικής ομάδας, είναι μια μοναδική δουλειά και γι 'αυτό, πάνω απ΄ όλα εκτιμώ την αφοσίωση και την εμπιστοσύνη. Όταν υπάρξει κρίση, όταν συμβεί το αναπόφευκτο, πρέπει να ξέρεις ποιόν μπορείς να εμπιστευθείς», εξηγεί ο Γκουαρντιόλα στον Μάρτι Περαρνάου και στο βιβλίο «Pep Confidential» (σ.σ. Πεπ εμπιστευτικό). Δίνοντας έτσι την πραγματική εικόνα και τη σημαντικότητα της σχέσης που έχει αναπτύξει με τον Εστιάρτε.

«Ο Μανουέλ με βοηθά πάρα πολύ με πολλούς πρακτικούς τρόπους και είναι πάντα στην ευχάριστη θέση να αναλάβει μερικά από τα πιο ενοχλητικά μέρη της δουλειάς μου», προσθέτει ο Καταλανός τεχνικός και συνεχίζει: «Όλα αυτά είναι ζωτικής σημασίας για εμένα, αλλά περισσότερο απ΄ οτιδήποτε, είναι η εμπιστοσύνη και η συναισθηματική υποστήριξη που έχω κερδίσει. Όταν περνάω μια δύσκολη περίοδο, ο Μανουέλ είναι εκεί για εμένα. Και είναι εκεί, για να απολαύσει και τις καλές στιγμές. Συχνά των ρωτώ: Μανουέλ, ποιά είναι η θέση σου, η άποψη σου γι΄ αυτό το ζήτημα; Και ξέρω ότι πάντα, θα λάβω μία ειλικρινή κι ευφυή απάντηση. Γνωρίζει κι ερμηνεύει άριστα τη γλώσσα του σώματος. Και ξέρει ακριβώς τι σημαίνει μια ιδιαίτερη ματιά ή μία χειρονομία. Οι πραγματικά σπουδαίοι, μοιράζονται αυτήν την ποιότητα, αυτήν τη διαίσθηση».

Και η αποθέωση του Πεπ για τον φίλο και συνεργάτη του, δεν σταματά εδώ: «Υπήρξε κορυφαίος αθλητής, ο καλύτερος. Και παρά το γεγονός ότι προερχόμαστε από διαφορετικά αθλήματα, έχουν πολλά κοινά. Ο Μανουέλ διαθέτει απίστευτο ένστικτο. Ξέρει αμέσως, εάν τα πράγματα πηγαίνουν καλά ή όχι. Αντιλαμβάνεται με εντυπωσιακή ταχύτητα την παραμικρή αλλαγή στην ατμόσφαιρα. Εάν υπάρχει μια διαρροή, θα το μάθει. Μετά από πέντε χρόνια συνεργασίας, έμαθε να φιλτράρει αυτό που μοιράζεται μαζί μου και τον αφήνω να αποφασίσει. Άλλοι αθλητές κάνουν τα πράγματα μηχανικά, αλλά για να είναι πραγματικά σπουδαίος κάποιος, χρειάζεται αυτήν την πρόσθετη ειδική ικανότητα. Αυτός είναι ο λόγος που τον χρειάζομαι και ένας από τους λόγους της εξαιρετικής φιλίας μας. Είναι ο Μαραντόνα της υδατοσφαίρισης. Εχει επιτύχει τα πάντα στο άθλημά του και παρ'όλα αυτά είναι ακόμη, ο πρώτος που σηκώνει τα μανίκια του και συνεχίζει να εργάζεται».

Τη δική του διάσταση, γι΄ αυτήν την άκρως αποτελεσματική και ουσιαστική συνεργασία, δίνει με τα ακόλουθα λόγια, ο Εστιάρτε: «Ο κόσμος με ρωτά, τι μπορεί να δώσει το ποδόσφαιρο σε κάποιον που έπαιξε υδατοσφαίριση. Και η απάντηση, είναι, πως προσπαθώ να βοηθήσω τον Πεπ, επειδή σε καθημερινή βάση μπορώ να δω ότι -αρκετές φορές- είναι μόνος του. Είναι το φορτίο που πρέπει να φέρει και προσπαθώ να τον βοηθήσω με όποιο τρόπο μπορώ, καθώς και την ομάδα».

Για όλους τους ποδοσφαιρόφιλους, ο Γκουαρντιόλα είναι ο μοναδικός γνήσιος «κληρονόμος» του Γιόχαν Κρόιφ. Ο μοναδικός ποδοσφαιράνθρωπος που δικαιούται να φέρει τον τίτλο του επιγόνου του «Ιπτάμενου Ολλανδού». Κάτι που επιβεβαιώνει ο Πεπ με κάθε ευκαιρία: «Ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν ένα θαυμάσιο πρόσωπο. Αυτός είναι ο λόγος που είμαι εδώ τώρα. Όλα όσα πιστεύω προέρχονται από αυτόν. Η κληρονομιά του Γιόχαν ήταν και θα είναι, πάντα, παρούσα στη δουλειά μου ως προπονητής. Ποτέ δεν προσαρμόζουμε τον εαυτό μας σε αυτό που παίζουμε. Μέριμνά μας, είναι τι μπορούμε να κάνουμε για να επιτεθούμε καλύτερα. Αυτό ήταν πάντα ξεκάθαρο, έχω ένα άγαλμα του Γιόχαν στο γραφείο μου για να μας θυμίζει τι έκανε. Είναι πάντα μαζί μας»...

Και όπως καταλαβαίνουμε όλοι εμείς που αγαπάμε αυτό το παιχνίδι, εκείνο το βράδυ της 7ης Ιουνίου 1992, δεν υπήρξε ούτε Θεός, ούτε Αλλάχ, ούτε οι τρεις μάγοι, ούτε αόρατο χέρι... Ήμασταν όλοι εμείς, που αναζητούσαμε τον άξιο διάδοχο... Τον άνθρωπο που θα μετέδιδε την γνώση στα νέα παιδιά, αυτόν που θα συνέχιζε να βάζει στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, τα αξιώματα του «Ιπτάμενου Ολλανδού»... Αυτόν που χωρίς δεύτερη σκέψη, δήλωσε σε ανύποπτο χρόνο: «δεν ήξερα τίποτε για το ποδόσφαιρο, μέχρι που γνώρισα τον Γιόχαν Κρόϊφ»...

Και αφού... συνωμοτήσαμε, δώσαμε το χρίσμα στον 20χρονο πιτσιρικά, ο οποίος φρόντισε να μας επιβεβαιώσει πανηγυρικά... Μέχρι τον επόμενο... Γιατί οι δάσκαλοι της ζωής, όπως ο Γιόχαν Κρόιφ, πεθαίνουν μόνον όταν ξεχασθούν...

ΑΠΕ

Τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση το νέο σύστημα διορισμού των εκπαιδευτικών, καθώς και των μελών του Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού (Ε.Ε.Π.) και του Ειδικού Βοηθητικού Προσωπικού (Ε.Β.Π.) της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας, το σύστημα αποσκοπεί στην κάλυψη, υπό τον έλεγχο του ΑΣΕΠ, των οργανικών κενών αλλά και των λειτουργικών αναγκών της εκπαίδευσης, σύμφωνα με τις αρχές της αξιοκρατίας, της ισότητας και της διαφάνειας.

Στο πλαίσιο αυτό το υπουργείο καλεί όλους τους πολίτες και κυρίως τους εκπαιδευτικούς και τα λοιπά μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας να υποβάλουν τα σχόλια, τις προτάσεις και τις παρατηρήσεις τους, τα οποία θα ληφθούν υπόψη για τη διαμόρφωση του τελικού κειμένου που θα κατατεθεί στη Βουλή.

Η διαβούλευση θα διαρκέσει έως τις 4 Ιανουαρίου 2019. 

Θυμίζουμε ότι, σύμφωνα με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης, ο διορισμός των 15.000 εκπαιδευτικών έχει προγραμματιστεί ως εξής: 4.500 στην Ειδική Εκπαίδευση τη σχολική χρονιά 2019-2020, 5.250 τη σχολική χρονιά 2020-2021 και 5.250 τη σχολική χρονιά 2021-2022.

1914, Παραμονή Χριστουγέννων. Δυτικό Μέτωπο, χαρακώματα Φλάνδρας, Βέλγιο

2^ο Τάγμα Ηνωμένου Βασιλείου «Γκόρντον Χαιλαντερ»

Η μάσκα τον έπνιγε. Δεν την άντεχε. Ήθελε να την κλωτσήσει και να την εκσφενδονίσει μακριά, απέναντι στο χαράκωμα των Γερμανών. Ακόμη και στην προπαίδευση, πριν τον στείλουν στο μέτωπο, όταν οι εκπαιδευτές, του ούρλιαζαν να βάλει τη μάσκα, εκείνος πάγωνε. Κρύος ιδρώτας έλουζε τη σπονδυλική του στήλη, η ανάσα του γινόταν γρήγορη και κοφτή, η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή και η όραση του θόλωνε.

«Τη μάσκα θα τη φοράς ακόμη και όταν κοιμάσαι, ακόμη και όταν κατουράς, ακόμη και όταν γαμάς» ούρλιαζε μέσα στο αυτί του ο λοχίας Τζέισον Μπακ «Θα σου σώσει τη ζωή. Ακούς σκατόπαιδο;» Και ο Άντριου Χολμς άκουγε, αφού η φωνή του λοχία εκπαιδευτή, κόντευε να σπάσει τα τύμπανα του. Άκουγε αλλά ακόμη και τώρα στο μέτωπο, 8 μήνες από τότε που έκανε τη βασική εκπαίδευση, τη μάσκα δεν την είχε φορέσει ούτε μια φορά. Και ας ήταν οι Γερμανοί στα 300 μέτρα. Ευτυχώς ποτέ δεν είχαν ρίξει αέρια.

Ο Άντριου μόλις είχε τελειώσει τη βάρδια του. Είχε βαρεθεί να στέκεται όρθιος μέσα στο χαράκωμα και να κοιτάζει με τις ώρες απέναντι τους Γερμανούς. Γνώριζε τα πάντα για εκείνους. Κάθε τους κίνηση. Το ίδιο και οι απέναντι. Ήξερε πότε είχε σκοπιά ο «καθρέπτης» του, ποιος κάπνιζε, ποιος ήταν νευρικός, ποιος έκλαιγε, ποιος φώναζε, ποιος δεν φορούσε εκείνο το γελοίο κράνος με το καρφί στην κορυφή του. Τους είχε δώσει και ονόματα, αφού ήταν η μοναδική του παρέα τόσους μήνες στο μέτωπο: «Ο Έρικ, ο Τόμας, ο Όγκουστ…»

Ανάμεσα στα χαρακώματα υπήρχε μια τεράστια γυμνή, φαλακρή έκταση η οποία είχε σκεπαστεί από μια απόκοσμη ομίχλη. Το κρύο ήταν αβάσταχτο. Λάσπες, μεγάλοι κρατήρες από βόμβες που είχαν εκραγεί, και πτώματα. Άθαφτα πτώματα, και από τις δυο πλευρές, σε αφύσικες στάσεις, τα περισσότερα με τα μάτια ανοιχτά.

Ο νεαρός μπήκε μέσα στο αμπρί, έβαλε καυτό τσάι στη μεταλλική του τσάσκα και βγήκε πάλι έξω. «Εεεε Νικ» φώναξε στο φίλο του Νικ Κόλλινς που είχε τώρα σκοπιά, «πρόσεχε τους Φρίτσηδες απέναντι, έρχονται Χριστούγεννα και το μόνο που θέλω είναι να γράψω γράμμα στους δικούς μου». Ο Άντριου πήγε στο βάθος του χαρακώματος του, έβγαλε το κράνος του και κάθισε επάνω του. Η βαριά του χλαίνη ακουμπούσε στο παγωμένο χώμα. Ξεδίπλωσε από την εσωτερική του τσέπη ένα επιστολόχαρτο, από αυτά που μοιράζει ο στρατός, έβρεξε το μολύβι με τη γλώσσα του, ζέστανε με την αναπνοή του τα δάχτυλα του, και ξεκίνησε να γράφει. Η αναθεματισμένη μάσκα που κρεμόταν από τη ζώνη του, τον εμπόδιζε. Έβρισε για άλλη μια φορά από μέσα του.

«Αγαπητοί μου γονείς, τις άγιες αυτές ημέρες των Χριστουγέννων, η σκέψη μου βρίσκεται μαζί σας» είχε προλάβει μόνο να γράψει, όταν μια φωνή διέκοψε τις σκέψεις του.

«Οι Γερμανοί, οι Γερμανοί».

Ο Άντριου δίπλωσε το χαρτί, σηκώθηκε φόρεσε το κράνος του και πήρε το ακουμπισμένο σε κάτι σακιά με άμμο, τουφέκι του. Ένα Lee- Enfield, το οποίο είχε παγώσει από το κρύο. Έτρεξε προς το μέρος του σκοπού και φίλου του Νικ. Από κάθε σημείο του χαρακώματος αγουροξυπνημένοι Άγγλοι φαντάροι, έβγαιναν με τα όπλα στα χέρια. Κάποιοι βγήκαν με αφρούς ξυρίσματος στα μάγουλα. Όλοι τους έβριζαν. Όλα έδειχναν πως δέχονται επίθεση.

Οι στρατιώτες του 2^ου τάγματος, σε λίγα λεπτά είχαν πάρει θέσεις στο χαράκωμα. Με το μάτι στο σκοπευτικό και το δάχτυλο στη σκανδάλη, ήταν έτοιμοι να πυροβολήσουν. Επικράτησε μια εκκωφαντική σιωπή. Μια σιωπή που τεντώνει τα νεύρα. Ακουγόταν μόνο ο αέρας και στο βάθος οι ψιθυριστές βρισιές του φαντάρου Άντριου Χολμς: «Γερμαναράδες, δε θα μας αφήσουν να κάνουμε Χριστούγεννα. Δεν έχουν το θεό τους.»

Και τότε, κάποιος ξέσπασε σε γέλια: «Μα τι κάνουν; Δεν είμαστε καλά. Στολίζουν δέντρο μέσα στα χαρακώματα. Μας κοροϊδεύουν;» Πραγματικά, από την άλλη πλευρά των χαρακωμάτων, οι Γερμανοί δεν ετοιμάζονταν για κάποια επίθεση. Η κινητικότητα μέσα στο χαράκωμα τους, που είδε ο Άγγλος σκοπός Νικ Κόλλινς, δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά Χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες. Δεν ήταν πολεμικές προπαρασκευές.

Οι Άγγλοι έτριβαν τα μάτια τους. Οι Γερμανοί δεν στόλιζαν μόνο ένα δέντρο, αλλά πολλά. Σε διάφορα σημεία του χαρακώματος τους. Είχαν ξεμυτίσει, είχαν πάει στο διπλανό δάσος και είχαν κόψει δέντρα τα οποία τώρα στόλιζαν με μικρές μπάλες. Στα κλαδιά κρεμούσαν και αυτοσχέδια φαναράκια. Όσοι σημάδευαν κάποιο κεφάλι Γερμανού που εξείχε από το χαράκωμα, σταμάτησαν να το κάνουν, λες και το πνεύμα των Χριστουγέννων φώλιασε στις καρδιές των αντιπάλων. Από το Γερμανικό χαράκωμα ακούστηκε κάτι σαν τραγούδι.

Εκατοντάδες στρατιώτες που φορούσαν ακόμη τα γελοία κράνη με το καρφί στην κορυφή, τραγουδούσαν το παραδοσιακό Γερμανικό τραγούδι των Χριστουγέννων:

«O Tannenbaum, o Tannenbaum,

Wie true sind deine Blätter!

Du grünst nicht nur zur Sommerzeit,

Nein, auch im Winter, wenn es schneit.

O Tannenbaum, o Tannenbaum,

Wie treu sind deine Blätter!

Οι καλογυαλισμένες μπότες του ταγματάρχη Μαικλ Σμολφουτ, έτριξαν επάνω στο παγωμένο χώμα καθώς βγήκε από το αμπρί του και προχωρούσε στο χαράκωμα. «Τι κάνουν αυτοί απέναντι;» είπε και έστριψε με μαεστρία το κοκκινόχρωμο λεπτό μουστάκι του. Ο επιλοχίας Άρθουρ Κλαρκ χωρίς να πάρει το βλέμμα του από τις γραμμές των Γερμανών του απάντησε: «Έχουν τρελαθεί οι Φρίτσηδες, κύριε, τραγουδάνε το Ω Έλατο, ω Έλατο». Ο Άντριου Χολμς την ίδια στιγμή, ένιωσε μια απίστευτη νοσταλγία για το ζεστό του σπίτι και τους γονείς του. Συντονίστηκε στο ρυθμό των απέναντι και άρχισε να σιγοτραγουδάει και εκείνος:

«O Christmas Tree, O Christmas Tree,

Your branches green delight us!

They are green when summer days are bright,

They are green when winter snow is white.

O Christmas Tree, O Christmas Tree,

Your branches green delight us!»

Στην αρχή μόνος του, σε λίγα δευτερόλεπτα μαζί με τον φίλο του τον Νικ και πολύ γρήγορα όλοι οι Άγγλοι στο χαράκωμα τους «σιγόνταραν» τους Γερμανούς απέναντι στο Χριστουγεννιάτικο τραγούδι.

«Άντριου, τι κάνεις;» Φώναξε από πίσω του, ο ταγματάρχης που με δυσκολία προσπαθούσε να συγκρατήσει ένα γελάκι. Ο Χολμς γύρισε και του απάντησε: «Μιας που τραγουδάνε και εκείνοι και αφού ξημερώνουν Χριστούγεννα, είπα να τραγουδήσω και εγώ κύριε» Ο Μαικλ Σμολφουτ τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια, έγνεψε το κεφάλι του. «Τι διάολο, Χριστούγεννα έχουμε» μονολόγησε. Ο Χολμς ξαναγύρισε με πρόσωπο προς τους Γερμανούς: «μα πως διατηρεί μέσα στη λάσπη τόσο καλά γυαλισμένες τις μπότες του;» σκέφτηκε και συνέχισε μαζί με όλους να τραγουδάει.

Οι Γερμανοί εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων του 1914, «αιφνιδίασαν» μέσα σε λίγα λεπτά και δεύτερη φορά τους Άγγλους. «Τα κιάλια, φέρτε μου τα κιάλια, Κάτι κάνουν, κάτι κουνάνε. Η αναθεματισμένη ομίχλη με εμποδίζει να δω καλά», ψιθύρισε ο επιλοχίας Άρθουρ Κλαρκ και ένας φαντάρος του έδωσε τα κιάλια. «Παιδιά έχουν σηκώσει λευκή σημαία. Δύο, όχι τρεις από δαύτους έχουν βγει ακάλυπτοι χωρίς όπλα από το χαράκωμα και μας κουνάνε λευκή σημαία. Μην πυροβολήσει κανείς» …

Γερμανικό χαρακώματα Φλάνδρας, Βέλγιο. Παραμονές Χριστουγέννων 1914

Ο λοχαγός και ο λοχίας του 5ου τάγματος των Ουσάρων με την γκριζοπράσινη στολή Feldrock, που είχε προμηθευτεί εσχάτως, ο Γερμανικός στρατός, βρισκόντουσαν στη μέση ενός κύκλου από δεκάδες στρατιώτες μέσα στο χαράκωμα. Είχε αρχίσει να πέφτει πυκνό χιόνι, αλλά κανείς δεν κουνιόταν. «Λοιπόν, είμαστε όλοι σύμφωνοι; Θα βγούμε εμείς και άλλος ένας εθελοντής με λευκή σημαία. Είναι παραμονές Χριστουγέννων. Δεν θα περάσουμε τα Χριστούγεννα μας με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Ας κάνουμε έστω και μια ημέρα ανακωχή»

Οι Γερμανοί φαντάροι και αξιωματικοί, στο χαράκωμα, έγνεψαν όλοι καταφατικά. Μια μέρα ειρήνης μέσα στον πόλεμο δεν θα ήταν άσχημη για κανέναν. Μόνο ένας υποδεκανέας, κοντός, με μαύρο στριφτό μουστάκι, με αεικίνητα μάτια γεμάτα οργή σαν κάποιο αγρίμι, βρισκόταν έξω από τον κύκλο και δε συμμετείχε.

Με Αυστριακή προφορά μίλησε με κοφτές εκφράσεις, ενώ σταγόνες από σάλια έβγαιναν από το στόμα του. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους να τον ακούσουν: «Αυτό που κάνετε είναι απαράδεκτο. Θα το αναφέρω να το ξέρετε. Εδώ είναι στρατός δεν είναι η κομμούνα των Παρισίων να παίρνουμε από κοινού αποφάσεις. Αυτά θα μας καταστρέψουν».

Οι φαντάροι τον άκουσαν, οι περισσότεροι χαμογέλασαν με τον γραφικό υποδεκανέα που δεν είχε να επιδείξει και κάποιο ανδραγάθημα, ή κάποια ηρωική συμπεριφορά και ύστερα γύρισαν πάλι μέσα στον κύκλο τους και συνέχισαν την κουβέντα. Η απόφαση είχε ληφθεί.

Πνεύμα Χριστουγέννων

Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1914 στα χαρακώματα της Φλάνδρας, οι Γερμανοί έκαναν το πρώτο βήμα. Αφού στόλισαν δέντρα, αφού έψαλλαν τραγούδια, βγήκαν από τα χαρακώματα, έφτασαν στη ζώνη που χώριζε τους αντίπαλους στρατούς και που αποκαλούσαν όλοι, «no man’s land» και άρχισαν να φωνάζουν προς τους Άγγλους «Merry Christmas». Και σαν από θαύμα και οι Άγγλοι άρχισαν να απαντάνε και να εύχονται στους Γερμανούς.

Ήταν ανεπίσημες εκεχειρίες, που οι ανώτατες διοικήσεις τόσο των Άγγλων όσο και των Γερμανών είχαν απαγορεύσει. Οι φαντάροι βγήκαν από τα χαρακώματα, συναντήθηκαν, αγκαλιάστηκαν με κάποιο δισταγμό αρχικά, και στη συνέχεια αντάλλαξαν δώρα, ευχές.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων είχε κάνει το θαύμα του. Γερμανοί και Άγγλοι βοήθησαν ο ένας τον άλλον να θάψουν τους νεκρούς τους και την ημέρα των Χριστουγέννων όχι μόνο δεν έπεσε μια τουφεκιά, αλλά έφαγαν μαζί, ήπιαν μαζί, μίλησαν ο ένας άγνωστος στον άλλο για τις οικογένειες τους, για τους φόβους, για τα όνειρα τους, αντάλλαξαν τσιγάρα και σοκολάτες ενώ λίγο μετά το μεσημέρι φαντάροι και αξιωματικοί διοργάνωσαν και έπαιξαν και έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Στο τέλος της μέρας τραγούδησαν μαζί τα κάλαντα και ο καθένας επέστρεψε στο χαράκωμα του. Σε λίγες ώρες θα ήταν πάλι εχθροί.

26 Δεκεμβρίου, Γερμανικά χαρακώματα, Φλάνδρας.

Ο υποδεκανέας με το τσιγκελωτό μουστάκι, έτριβε τα χέρια του. Περπατούσε και φούσκωνε σαν γάλος και ειρωνευόταν τους φαντάρους του, που είχαν συμμετάσχει στην εκεχειρία. Οι προτάσεις που έβγαιναν από το στόμα του ήταν κοφτές, γεμάτες οργή και καθώς μιλούσε πετούσε σάλια: «Λοιπόν πουλάκια μου, διασκεδάσατε μαζί με τους Άγγλους; Γίνατε οι κοκότες τους; Σε λίγη ώρα αυτά που ξέρατε θα τα ξεχάσετε. Το πυροβολικό μας ξεκινάει μπαράζ, στα χαρακώματα τους. Φορέστε τις μάσκες σας τώρα γιατί το πανηγύρι που θα ξεκινήσει θα είναι απερίγραπτο.»

Ο Πρώσος λοχίας Έρνστ Μπράουν, αγριοκοίταξε τον κοντό υποδεκανέα του: «Ότι έγινε έγινε, Αδόλφε, σταμάτα πια να είσαι έτσι. Πρέπει να είχες δύσκολα παιδικά χρόνια εεε;» τον ειρωνεύτηκε. «Όλοι μαζί γιορτάσαμε τα Χριστούγεννα. Δεν προδώσαμε την πατρίδα μας.» Το Γερμανικό πυροβολικό είχε ήδη ξεκινήσει το μπαράζ του. Η γη σειόταν και έτρεμε καθώς οι οβίδες έσκαγαν μπροστά από τα χαρακώματα των Άγγλων. Ο Ερνστ μερικά χρόνια αργότερα θα μετάνιωνε πικρά που μίλησε έτσι στον υποδεκανέα του.

Αγγλικά χαρακώματα, 26 Δεκεμβρίου 1914

Ο Άντριου Χόλμς, είχε ένα χαζό χαμόγελο αποτυπωμένο στα χείλη του. Είχε περάσει τα Χριστούγεννα με τους εχθρούς του και είχε περάσει καλά. Τώρα πάλι πόλεμος. Ο Άντριου είχε γνωρίσει τους φαντάρους απέναντι, είχε αστειευτεί μαζί τους, τους είπε τα παρατσούκλια που τους είχε «κολλήσει» στη σκοπιά, και είχαν γελάσει όλοι μαζί. Τώρα είχε καθίσει πάλι επάνω στο κράνος του μέσα στο παγωμένο χώμα του χαρακώματος για να τελειώσει το γράμμα στους γονείς του. Γύρω του έσκαγαν βόμβες. Οι Γερμανοί είχαν ξεκινήσει μπαράζ με το πυροβολικό τους.

Δεν τον ένοιαζε όμως:

«Αγαπητοί μου γονείς, τις άγιες αυτές ημέρες των Χριστουγέννων, η σκέψη μου βρίσκεται μαζί σας. Είμαι καλά στην υγεία μου και το ίδιο επιθυμώ και για εσάς. Χθες συνέβη κάτι απίστευτο. Αυτό που είδαν τα μάτια μου είναι ένα από τα πιο αξιοθαύμαστα πράγματα που μπορεί να δει άνθρωπος. Γύρω στις 10 το πρωί είδα να κατεβαίνουν προς το μέρος μας Γερμανοί στρατιώτες και να κουνούν τα χέρια τους. Ήμασταν έτοιμοι να ανοίξουμε πυρ, όταν καταλάβαμε πως ήταν άοπλοι. Τότε τους πλησιάσαμε κι εμείς. Σε λίγο η ουδέτερη ζώνη είχε γεμίσει από άνδρες που ο ένας χαιρετούσε τον άλλον και αντάλλασσαν ευχές για τα Χριστούγεννα. Το ίδιο έκανα κι εγώ…»

Τη ροή του γραψίματος διέκοψαν οι φωνές των άλλων στρατιωτών. Ένα ουρλιαχτό τρύπησε τα αυτιά του: «Μάσκες. Φορέστε μάσκες. Αέρια!!!» Ο Άντριου σηκώθηκε να δει. Μια πράσινη ομίχλη είχε απλωθεί στο χαράκωμα. Τον κατάπιε αμέσως. «Μουστάρδα» σκέφτηκε και έκανε να πιάσει τη μάσκα του. Δεν πρόλαβε. Οι πνεύμονες του κάηκαν σε δευτερόλεπτα. Το ίδιο και το δέρμα του. Ύστερα από δυο ημέρες, όταν καθάρισε η ατμόσφαιρα στο χαράκωμα, οι συνάδελφοι του, βρήκαν το πτώμα του. Στο χέρι του κρατούσε ακόμη το τσαλακωμένο γράμμα που έγραφε στους δικούς του..





πηγή : // topontiki //

Σε περιστατικό βίας εναντίον διανομέα φαγητού, αναφέρεται η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στον Επισιτισμό -Τουρισμό.

Όπως αναφέρει η ομοσπονδία: «Ο SHAKIL CHAUDHRY MOHAMMAD εργαζόταν σε επισιτιστική επιχείρηση στο Περιστέρι ως διανομέας, υποασφαλισμένος σε σχέση με τη πραγματική απασχόληση (από 29/08/2017 έως 24/09/2018 και ωράριο εργασίας έξι ώρες το λιγότερο έως 12 ώρες το ανώτερο ημερησίως).

Όταν διαπίστωσε ότι τα ελάχιστα ένσημα που τον ασφάλιζαν δεν επαρκούσαν για την ανανέωση της άδειας παραμονής κατέφυγε στην επιθεώρηση εργασίας και έκτοτε άρχισε ο Γολγοθάς του. Απολύθηκε από τον εργοδότη, αλλά και από την επόμενη επιχείρηση όταν «ενημερώθηκαν» ότι είχε καταγγείλει τον προηγούμενο.

Δέχονταν απειλητικά μηνύματα να προσέλθει να υπογράψει ότι δήθεν εξοφλήθηκε και να αποσύρει την καταγγελία του. Κατάφερε να βρει μια ακόμη εργασία και τη Παρασκευή τη νύχτα τον έστειλαν με παραγγελία σε μια διεύθυνση που του επισημάνθηκε να μη χτυπήσει το κουδούνι και να πατήσει τη κόρνα του δικύκλου.

Αντί για τους παραλήπτες της παραγγελίας βγήκαν από αυτοκίνητο δύο μπράβοι που του ζήτησαν να υπογράψει τις απαιτήσεις του αφεντικού, αρνήθηκε και αντί φιλοδωρήματος δέχθηκε ανηλεή χτυπήματα.

Πέρασε τη νύχτα στο νοσοκομείο και έπεται η συνέχεια για την αναγκαία ποινική διαδικασία».

Tέλος, η ομοσπονδία τονίζει ότι: «Ενημερώσαμε ήδη το γραφείο του Ειδικού Γραμματέα του ΣΕΠΕ και θα καταθέσουμε μηνυτήρια αναφορά στον Εισαγγελέα.

Η ΠΟΕΕΤ καταγγέλλει τη βία και εκμετάλλευση που επικρατεί στον Επισιτισμό. Τα επιδόματα εορτών και αδείας είναι άγνωστη έννοια, τακτοποιούνται μόνο ασφαλιστικά και όπου καταβάλλονται λόγω τραπεζικής μισθοδοσίας, οι εργαζόμενοι εκβιάζονται να επιστρέφουν τα χρήματα πίσω στους εργοδότες.

Οι συνθήκες υποκόσμου που βιώνουν οι εργαζόμενοι είναι όνειδος για μια ευνομούμενη πολιτεία, οι υπηρεσίες του Κράτους οφείλουν να στηρίξουν τον κόσμο της εργασίας».


Πηγή ΕΡΤ

Αυτό που συμβαίνει στην Αμερική εδώ και μερικές ώρες δείχνει και αυτό που είναι η Αμερική, τουλάχιστον σε κάποιο (υψηλό) επίπεδο. Διότι μπορεί εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι να αναγκαστούν να απέχουν από την εργασία τους μια και το κράτος δεν μπορεί να αναλάβει την υποχρέωση της πληρωμής τους, αλλά η Αμυντική Διοίκηση Αεροδιαστήματος Βόρειας Αμερικής, το περίφημο NORAD, θα βρίσκεται στη θέση της για να ενημερώσει τους πολίτες πού ακριβώς θα βρίσκεται ο… Άγιος Βασίλης και ποια συγκεκριμένη πορεία θα διαγράψει με το έλκηθρό του το βράδυ των Χριστουγέννων. Από τη μια μεριά, λοιπόν, ο μύθος, ο κοινωνικός συναισθηματισμός, και από την άλλη μεριά οι πολιτικές διαπραγματεύσεις με τις οικονομικές τους προεκτάσεις, οι οποίες τον καθιστούν απαραίτητο. Τι συμβαίνει, όμως, και έφτασαν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε αυτή την κατάσταση, η οποία δεν είναι και πρωτόγνωρη;

Για να είμαστε ακριβείς, το θέμα ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2014, όταν, όπως παρατηρεί το Bloomberg, οι συνεργάτες του Ντόναλντ Τραμπ, υποψήφιου τότε για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών, έψαχναν κάποιον τρόπο για να θυμάται να αναφέρει στις προεκλογικές του ομιλίες το μεταναστευτικό ως εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα. Ο Σαμ Νάνμπεργκ φαίνεται να πιστώνεται την ιδέα της κατασκευής ενός τείχους κατά μήκος των συνόρων των Η.Π.Α. με το Μεξικό, ως το παράδειγμα που θα κέρδιζε την προσοχή του Ντόναλντ Τραμπ αρκετά για να το αναφέρει με κάθε ευκαιρία. Ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ, όμως, αρχικά δεν ενθουσιάστηκε και πολύ με την ιδέα, αν και το «Τείχος» ενθουσίαζε τα συντηρητικότερα τμήματα των Ρεπουμπλικανών από την εποχή του νεότερου Τζορτζ Μπους, τουλάχιστον. Λίγους μήνες αργότερα, ο Τραμπ ανέφερε την ιδέα σε μία προεκλογική συγκέντρωση στην Άιοβα, όπου ο ενθουσιασμός του ακροατηρίου τον έπεισε για τη δύναμή της. Μάλιστα, πρόσθεσε ένα στοιχείο που μόνο ο έμπειρος κατασκευαστής μπορούσε να αξιοποιήσει, λέγοντας ότι «κανείς δεν χτίζει σαν τον Τραμπ». Κάπως έτσι, το χτίσιμο του τοίχου έγινε σήμα κατατεθέν της εκστρατείας του, κερδίζοντας την ψήφο σημαντικών συντηρητικών προσωπικοτήτων των media, για τις οποίες ο Αμερικανός πρόεδρος έχει αποδείξει πως τρέφει μεγάλη συμπάθεια.

Την προηγούμενη εβδομάδα, το αμερικανικό κογκρέσο χρειάστηκε να υπερψηφίσει τον προϋπολογισμό, και ο πρόεδρος της χώρας απαίτησε να συμπεριληφθεί πρόνοια για τη χρηματοδότηση της κατασκευής του τείχους με 5 δισεκατομμύρια δολάρια. Μάλιστα, σε παλαιότερη συνάντησή του με την ηγεσία των Δημοκρατικών στη Βουλή των Αντιπροσώπων και στη Γερουσία, ο πρόεδρος Τραμπ είχε πει πως θα ήταν τιμή του να οδηγήσει την αμερικανική κυβέρνηση σε χρηματοδοτικό αδιέξοδο για το τείχος. Επειδή, όμως, τα κοινοβουλευτικά μαθηματικά είναι συνήθως λιγότερο δημιουργικά από τα οικονομικά μαθηματικά, και ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών κατάλαβε νωρίς ότι η συγκεκριμένη πρόνοια δεν συγκεντρώνει την απαραίτητη στήριξη σε κανένα σώμα του Κογκρέσου (ακόμα και τώρα που το κόμμα του πλειοψηφεί και στα δύο), ο Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε να κάνει πίσω και να αποδεχθεί ένα νομοσχέδιο που δεν θα χρηματοδοτούσε την κατασκευή. Το πρόβλημα δεν ήταν στις συζητήσεις του ιδίου και των συνεργατών του με την ηγεσία των δύο κομμάτων στο Κογκρέσο, αλλά στην οργή εκείνων των προσωπικοτήτων των media, ειδικά του ραδιοφώνου, οι οποίες τον κατηγορούσαν για έλλειψη πεποιθήσεων και για προδοσία. Ο Ντόναλντ Τραμπ γνωρίζει καλά ότι η εκλογική του βάση εντοπίζεται στα πλέον συντηρητικά τμήματα του εκλογικού σώματος, και εμπιστεύτηκε τα προβεβλημένα κοινοβουλευτικά στελέχη που τα εκπροσωπούν εντός του κόμματός του. Άκουσε, λοιπόν, όπως καταγράφει και το Politico, τον Μαρκ Μέντοουζ και τον Τζιμ Τζόρνταν, οι οποίοι εντάσσονται στο λεγόμενο House Freedom Caucus, την «Ομάδα Ελευθερίας της Βουλής των Αντιπροσώπων». Η συμβουλή τους, ενάντια στις διαπραγματεύσεις που κατά την ίδια περίοδο είχαν, σύμφωνα και με τις μέχρι τότε διαβεβαιώσεις του ίδιου του Αμερικανού προέδρου, ο Αντιπρόεδρος Πενς, ο εκτελών χρέη Επιτελάρχη του Λευκού Οίκου, και ο Τζάρεντ Κούσνερ, με τους Δημοκρατικούς, ήταν η άμεση και απόλυτη σύγκρουση, ειδικά εν όψει της αλλαγής ηγεσίας στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Η αλήθεια είναι πως ο πρόεδρος Τραμπ θα έχανε όποια και αν ήταν η απόφασή του. Αν συμβιβαζόταν με τις προτάσεις των Δημοκρατικών, θα έχανε την εμπιστοσύνη της εκλογικής του βάσης. Οδηγώντας την κυβέρνηση σε χρηματοδοτικό αδιέξοδο χάνει σε επίπεδο ηγετικού προφίλ, αλλά και ως προς την εκτίμηση των πιο μετριοπαθών και κεντρώων ψηφοφόρων των Ρεπουμπλικανών. Όπως και να έχει, στις 3 Ιανουαρίου αναλαμβάνουν τον έλεγχο της Βουλής οι Δημοκρατικοί, οπότε και οι πιθανότητες αντιπαράθεσης αυξάνονται εκθετικά. Επιλέγοντας την σύγκρουση τώρα, ο Ντόναλντ Τραμπ δείχνει να αποφασίζει εκείνος για την κλιμάκωση, αν και η ισορροπία παραμένει λεπτή: Από τη μία θέλει να πιστωθεί την επίδειξη πυγμής, αλλά από την άλλη θέλει να χρεώσει στους Δημοκρατικούς το αδιέξοδο. Σε αυτό το κλίμα εντάσσονται οι αναρτήσεις του στο twitter, με τις οποίες προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από την περηφάνεια του για την παρούσα συνθήκη, τονίζοντας ότι η συνεχιζόμενη χρηματοδότηση της αμερικανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης εξαρτάται από τις ψήφους των Δημοκρατικών. Την ίδια ώρα γνωρίζει πολύ καλά αυτό που και ο επικεφαλής Δημοκρατικός στη Γερουσία τόνισε, όταν ο Τσακ Σούμερ είπε: «Κύριε Πρόεδρε, δεν θα έχετε το τείχος σας σήμερα, ούτε την άλλη εβδομάδα, ούτε όταν αναλάβουν την εξουσία οι Δημοκρατικοί, στις 3 Ιανουαρίου». Την Κυριακή το πρωί, ο Μικ Μαλβέινι, ο οποίος εκτός από εκτελών χρέη επιτελάρχη του Λευκού Οίκου είναι και επικεφαλής θεμάτων προϋπολογισμού, είπε στο Fox News ότι το αδιέξοδο μπορεί να συνεχιστεί μέχρι τις αρχές του επόμενου χρόνου. Είχε προηγηθεί η απόρριψη εκ μέρους των Δημοκρατικών πρότασης που αφορούσε ποσό για τη χρηματοδότηση του τείχους, το οποίο ήταν μικρότερο από τα 5,7 δισεκατομμύρια δολάρια που αρχικά ζητούσε ο πρόεδρος Τραμπ.

Πριν δούμε αναλυτικά πώς η έλλειψη χρηματοδότησης επηρεάζει την αμερικανική κυβέρνηση, έχει σημασία το πολιτικό κλίμα που διαμορφώνει, αλλά και αυτό που φανερώνει. Ο πρόεδρος Τραμπ αποξενώνει για άλλη μια φορά σημαντικούς του συμμάχους, όπως τον Μιτς ΜακΚόνελ, τον επικεφαλής της ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας στη Γερουσία, ο οποίος έχασε σημαντικό μέρος του κύρους του, όταν οι συμφωνίες που έκανε με Γερουσιαστές στο κόμμα του, αλλά και στο κόμμα των Δημοκρατικών ακυρώθηκαν εκ των πραγμάτων από την αλλαγή στάσης του προέδρου Τραμπ και την επιστροφή του στην απαίτηση χρηματοδότησης του τείχους. Είναι χαρακτηριστικό πως ο ΜακΚόνελ, όπως τονίζει το Politico, σταμάτησε να διαπραγματεύεται με τους συναδέλφους του, και άφησε την Γερουσία να λύσει την συνεδρίασή της για τις γιορτές χωρίς να διακινδυνεύσει μια αβέβαιη παρασκηνιακή συμφωνία ή μια αβέβαιη φανερή ψηφοφορία. Είχε προηγηθεί η εμφατική του άρνηση να επιδιώξει την επιθυμία του Αμερικανού προέδρου, ο οποίος ζητούσε τον περιορισμό της πλειοψηφίας που απαιτείται στη Γερουσία για την υπερψήφιση νομοσχεδίων, από τις 60 στις 51 ψήφους. Ακόμα σημαντικότερο είναι το γενικότερο επιχείρημα που διατυπώνει το Bloomberg, όταν παρατηρεί πως, παραδόξως, αυτή η επίδειξη ισχύος από τον πρόεδρο Τραμπ πραγματοποιείται μια στιγμή κατά την οποία η δύναμή του έχει κλονιστεί: Η παραίτηση του υπουργού Αμύνης Τζέιμς Μάτις, η αρνητική πορεία του χρηματιστηρίου και η έρευνα του ειδικού κατηγόρου Ρόμπερτ Μάλερ αφαιρούν σημαντικά χαρτιά από το φύλλο του Ντόναλντ Τραμπ.

Επί του πρακτέου, το χρηματοδοτικό αδιέξοδο σημαίνει πως το ¼ της αμερικανικής κυβέρνησης δεν μπορεί να λειτουργήσει (τα υπόλοιπα ¾ καλύπτονται από παλαιότερα νομοσχέδια, τα οποία εγγυώνται τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους μέχρι και τον Σεπτέμβριο). Τα τμήματα της κυβέρνησης που επηρεάζονται περιλαμβάνουν τα υπουργεία Γεωργίας, Εμπορίου, Εθνικής Ασφαλείας, Στέγασης και Αστικής Ανάπτυξης, Εσωτερικών, Δικαιοσύνης, Εξωτερικών, Μεταφορών, και Οικονομικών. Σε σύνολο 800.000 εργαζομένων, περίπου 380.000, όπως υπολογίζουν οι New York Times, θα αναγκαστούν να απέχουν από την εργασία τους ώστε να μην έχουν δικαίωμα οικονομικών αξιώσεων, ενώ οι υπόλοιποι, ως απαραίτητο προσωπικό, θα κληθούν να εργαστούν χωρίς εγγύηση πληρωμής, αν και σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις ανάλογου αδιεξόδου, το αμερικανικό Κογκρέσο είχε υπερψηφίσει την εκ των υστέρων πληρωμή τους. Η υποχρέωση αποχής από την εργασία τους δημιουργεί πλήθος προβλημάτων. Για παράδειγμα, όπως σχολιάζει η Washington Post, το υπουργείο Εσωτερικών σκοπεύει να ειδοποιήσει μέσω e-mail τους εργαζόμενους σε αυτό για το αν έχουν αξιολογηθεί ως απαραίτητο προσωπικό ή όχι. Το εντυπωσιακό πρόβλημα είναι πως οι εργαζόμενοι στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν πρέπει να ελέγχουν τα εργασιακά τους e-mail όταν η κυβέρνηση βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Σε κάθε περίπτωση, τα ταχυδρομεία, ο στρατός και τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας δεν θα επηρεαστούν. Άλλωστε, η κυβέρνηση έχει κάποια πείρα πια: Μόνο επί της παρούσας σύνθεσης, με τους Ρεπουμπλικανούς να ελέγχουν και τα δύο σώματα του Κογκρέσου, αυτή είναι η τρίτη φορά που ξεμένει από χρήματα. Κάπως έτσι, λοιπόν, ενώ διάφορα εθνικά πάρκα θα είναι κλειστά, ενώ τόσα υπουργεία ψάχνονται να βρουν ποιοι εργαζόμενοι τους είναι απαραίτητοι και ποιοι όχι, το σίγουρο είναι ότι το NORAD θα παρακολουθεί την πορεία του Άγιου Βασίλη.

Πηγή: ΕΡΤ

Το ηφαίστειο της Αίτνας, το υψηλότερο και ενεργότερο ηφαίστειο της Ευρώπης, εξερράγη χθες Δευτέρα, με αποτέλεσμα να υψωθεί μια τεράστια στήλη τέφρας στον ουρανό και οι αρχές να κλείσουν το αεροδρόμιο της Κατάνιας στις ανατολικές ακτές της Σικελίας.

Περί τις 130 μικρές σεισμικές δονήσεις σημειώθηκαν στο ηφαίστειο πριν και μετά την έκρηξη, γύρω στις 10:00 το πρωί ώρα Ελλάδας. Σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Γεωφυσικής και Ηφαιστειολογίας της Ιταλίας, η μεγαλύτερη δόνηση είχε μέγεθος 4 βαθμών.

Προς το παρόν δεν υπάρχουν πληροφορίες για τυχόν τραυματίες.

Η τελευταία μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου σημειώθηκε το 1992.

Πηγή:ΕΡΤ, Ρόιτερς, ΑΠΕ

Στους 429 ανέβηκε ο αριθμός των νεκρών από το τσουνάμι στην Ινδονησία, που προκλήθηκε από την έκρηξη ηφαιστείου στο Στενό του Σοντ το Σάββατο, δήλωσε ο Σουτόπο Πούρβο Νουγκρόχο, εκπρόσωπος της υπηρεσίας αντιμετώπισης καταστροφών της Ινδονησίας, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου.

Σύμφωνα με τον νεότερο απολογισμό των αρμόδιων αρχών, οι τραυματίες ανέρχονται σε 1.485 ενώ αγνοούνται ακόμα 154 άνθρωποι.